Σήμερα λοιπόν 28η Οκτωβρίου.
Χρόνια μας (και σας) πολλά!
Στη σημερινή παρέλαση συμμετείχε και το σχολείο μου με κάποιες μικρές απουσίες…
Για εμένα η σημερινή ημέρα ήταν πολύ ιδιαίτερη, γιατί δεν είχα συμμετάσχει ξανά σε παρέλαση. Έτσι είχα λίγο άγχος μήπως μπερδέψω τα βήματα, μήπως γελάσω και άλλα τέτοια που μπορεί να πάθει κανείς όταν έχει τρακ.
Πάντως, και εγώ και η οικογένεια μου, χαρήκαμε πολύ και, φυσικά, αν μου δοθεί ξανά η ευκαιρία να πάω στην παρέλαση, θα το έκανα με μεγάλη μου ευχαρίστηση!
Είναι μοναδική εμπειρία!
Ξέχασα να πω πως σε κάποιον δρόμο (ούτε ξέρω(!) ), τη στιγμή που εμείς παρελαύναμε, είχαν συγκεντρωθεί διαδηλωτές, με πανό και όλα τα συναφή, και μπροστά τους τα ΜΑΤ με τις στολές τους.
Με το που τελείωσε η παρέλαση εκείνοι άρχισαν τη δική τους…παρέλαση !
8 comments:
Εγώ τις σιχαινόμουνα μέχρι πρόσφατα που με υποχρέωναν... Αλλά γούστα είναι αυτά :)
bravo sas,
να μας γραψετε και για το πολυτεχνειο που ειναι σε λιγες μερες.
για βαλε μας καμια φωτογραφια απο αυτες με το σκισιμο στην φουστα,για να κρινουμε και εμεις.
Στους περισσότερους η παρέλαση είναι από τα πρώτα "live performances" που δίνουν στη ζωή τους. Χαίρομαι που το χαρήκατε γιατί δεν κομπλεξαριστίκατε σε μία εμφάνιση μπροστά σε τόσο κόσμο.
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι οι παρελάσεις έχουν κάποιο νόημα. Ίσα ίσα που τις θεωρώ και λίγο "ντεμοντέ". Αλλά στη χώρα μας θεωρούνται σημαντικό πράγμα και νομίζω είναι καλό να συμμετέχεις σε σημαντικά πράγματα σε μικρή ηλικία, από τη στιγμή που τα χρησιμοποιείς σαν κίνητρο για τα επόμενα, τα πιο σημαντικά.
Όπως και να έχει, ήταν μία πρόκληση που την περάσατε με επιτυχία. Η πειθαρχεία, η ψυχραιμία, η προβολή. Κρατάς τα σθναισθήματα και τα εφαρμόζεις παρακάτω. Μαθαίνεις, τσαμπουκαλεύεσαι, πιστεύεις στον εαυτό σου.
Παιδιά!Είμαστε 2α Γυμνασίου και 6η Δημοτικού! Με το μαλακό! Μη μας προκαλείται παιδικά τραύματα!
Πολύ όμορφες οι παρελάσεις, ωραία ακούσματα και τα θριαμβευτικά εμβατήρια, το στρατιωτικό βάδισμα μαθαίνει πειθαρχία και σεβασμό σε μικρή ηλικία και όλα είναι ωραία και όμορφα. Βέβαια, με την πάροδο του χρόνου κόντυναν οι φούστες, τα βήμα σταμάτησε να είναι τόσο στρατιωτικό και η πειθαρχία πήγε περίπατο. Και φυσικά, τώρα που ανακαλύψαμε πως γέμισαν τα σχολεία μας παιδιά από όλες τις χώρες του κόσμου, κάθε φορά ανακύπτει το πρόβλημα ποιός είναι πιο έλληνας από τον άλλο.
Συμφωνώ ότι πρέπει να συνεχιστεί η ιστορική μνήμη και να τιμήσουμε την ημέρα και τους ανθρώπους μας. Ήρθε όμως η ώρα, να προχωρήσουμε σε νέους τρόπους εκδήλωσης αυτής της τιμής. Η παρέλαση μπορεί άνετα να γίνει μια πορεία προς τα ηρώα, η ελληνική σημαία μπορεί άνετα να αντικατασταθεί με ένα στεφάνι και μια σημαία του σχολείου. Και σε ποιόν αποδίδουμε σεβασμό, όταν μαθαίνουμε τα παιδιά να χαιρετούν στρατιωτικά τις αρχές του τόπου, τη στιγμή που ξεχνάμε να τους μάθουμε σεβασμό για τον ίδιο το δάσκαλο ή ακόμη και το γονιό τους;
Τέλος, ας μην ξεχνάμε το ότι είμαστε η μοναδική χώρα που γιορτάζει την έναρξη και όχι τη λήξη κάποιου πολέμου. Θυμάται κανείς πότε έληξε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος; Πότε απελευθερώθηκε η Ελλάδα από την Κατοχή; Πότε μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση;
Συμφωνώ απόλυτα Άννα!
Μπράβο Άννα. Ειδικά αυτό το τελευταίο έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να το λέω...
Post a Comment